ஈதென்ன பேருறக்கம்..??

வருடா வருடம் ஏற்படக்கூடியதுதான். ஆனால் இந்த வருடம் சொல்லி வைத்தது மாதிரி பெருவாரியான வலைப்பதிவர்கள் மெளனமாக இருக்கிறார்கள்.
இந்த அலுப்பிலும் தொடர்ந்து எழுதுபவர்களைப் பார்த்தால் சந்தோஷமாக இருக்கிறது - எழுத்துக்கு பின்னிருக்கும் நோக்கம் அத்தனை சிலாக்கியமாக இல்லை என்றாலும். எப்படியாவது ஏதாவது எழுதிக்கொண்டிருந்தால் சரிதான்.
இந்த நவசாமியார்களுக்கும், அவர்கள்து அக்மார்க் ஆன்மிகத்துக்கும் யாராவது சிஷ்யகோடிகள் இருக்கத்தானே வேண்டி இருக்கிறது.

பணியிடத்தில், நான் வேலைபார்த்துக் கொண்டிருக்கும் குழு பிரிந்து வெவ்வேறு திசைகளில் பயணித்துக் கொண்டிருக்கிறது. காரணம், நாங்கள் சப்போர்ட் செய்து கொண்டிருக்கும் அப்ளிகேஷனின் ஆயுட்காலம் முடிவடைய இன்னமும் ஓராண்டே. அதை ஜாவாவுக்கு கடத்தும் வேலைகள் ஏற்கனவே ஆரம்பித்து விட்டதால், நானும் ஜாவா அப்ளிகேஷன் சர்வர் குழுவுக்கு என்னைக் கடத்தி விட்டேன். பயனாக - நிறைய வேலைகள் - படிக்க வேண்டிய, செய்ய வேண்டிய, பயில வேண்டிய எல்லாமுமாக.

அவ்வப்போது வந்து படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன் என்றாலும், உடம்பு வணங்கி எழுதுவது என்பது குதிரைக் கொம்பாகி விட்டது. நான் அகஸ்மாத்தாக பின்னூட்டம் கொடுத்த ஒன்றிரண்டு கூட சில நண்பர்களின் காதுகளில் தேனாக விழுந்து, மாங்கு மாங்கென்று பதிலியிருந்தார்கள். இதற்கெல்லாம் பதில் சொல்லி ஒன்றும் ஆகப்போவதில்லை. அவரவர்க்கு அதது. ஆனால் தனக்கு ஒப்புமை இருக்கின்ற கருத்தையோ வாதத்தையோ யாராவது வைத்தால், தொடர்ந்து பாராட்டுதலை சொல்லத்தான் வேண்டி இருக்கிறது.

மந்தமான பருவநிலை, மழை நச நசக்கும் சாலைகள், டவுன்லோடு செய்து பார்க்கும் திராபை தமிழ் சினிமா க்ளிப்பிங்குள், (உள்ளே/வெளியே போடும்) ஹீட்டரால் எழும் கண்ணெரிச்சல், தலைலவலி இத்யாதி இத்யாதி, என்று ஒரே சோகராகம்தான். இதற்கு நடுவே மலேசிய பெரிசு ராஜசேகரன் சீனர்களைப் பற்றி எழுதி ஒரு கட்டுரை அனுப்பி இருக்கிறார். அதை அறிவிக்கவாவது ஒரு பதிவு போட வேண்டும் என்று நினைத்து, ஒரு வழியாக....

ஹி..ஹி..

நண்பர்களுக்கு இனிய புத்தாண்டு வாழ்த்துகள்.