மாறும் மதிப்பீடுகள்
==================

'பெரிய செட்டு' என்று எல்லா இடங்களிலும் ஒன்றுண்டு. உருவத்தில், நடவடிக்கைகளில் எல்லாம் முரட்டுத்தனம் தெரிய, கடைசி பெஞ்சில் உட்கார்ந்ந்து கொண்டு வாத்தியாரை கிண்டல் அடிப்பார்கள். கூடப் படிக்கும் பெண்களின் சேலை விலகினால் "ஸ்..." என்பார்கள் கீழ்க்குரலில்.
சுற்றுப்புறம் மறந்து கெட்ட வார்த்தை பேசுவார்கள். சாயங்காலம் ஷார்ட்ஸும், வியர்வை வெள்ளை படிந்த டி சர்ட்டுமாய் வாலிபால், பாஸ்கட் பால் ஆடுவார்கள். விளையாடி முடித்து ஃபில்டர் கிங்ஸ் குடித்து , வாரயிறுதிகளில் ஹாஸ்டல் வராந்தாக்களில் பியர் பாட்டிலோடு 'ம்மாள.." என்ரு பேசித் திரிவார்கள். போதை மிதமிஞ்சிப் போனால் லேடீஸ் ஹாஸ்டல் வாசலில் நின்று சவுண்டு விடுவார்கள்.

காலேஜ் படிக்கும் போதெல்லாம் இம் மாதிரி ஆட்களைப் பார்த்து மிரண்டு ஓடியது நினைத்தால் இப்போது சிரிப்பு வருகிறது. கொஞ்சம் வருத்தமாக கூட இருக்கிறது. மனிதர்களை சரியாக எடை போடத் தெரியாமல் , வெளியில் தெரிந்த முரட்டுத்தனத்தையும் அடாவடித்தனத்தையும் மட்டும் பார்த்து நல்ல ,மனிதர்கள்/நண்பர்கள் பலரை நான் இழந்திருக்கிறேன். கல்லூரி வயதில் நடந்த ஹார்மோன் ரகளையில் எனக்கு எஃபக்ட் உள்ளே இருந்து 'பக்திப்' படம் பார்க்க வைத்திருக்கிறது. சிரித்து சிரித்து கடலை போட வைத்திருக்கிறது. பாட வைத்திருக்கிரது. கவிதை எழுத வைத்திருக்கிரது. அது அவர்களை வேறு மாதிரி நடக்க வைத்திருக்கிறது. வெளிப்பட்ட விதம்தான் வித்தியாசமே தவிர, ரகளை ஒன்றுதான். அதை தவறு என்று கூட சொல்ல மாட்டேன். ஏனெனில் அவர்கள் கல்லூரியில் நாலு வருடங்களில் செய்த அத்தனையும், நான் அதற்கு பிறகு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நாசுக்காக செய்திருக்கிறேன்.

இத்தனையும் எதற்கென்று கேட்கிறீர்களா..??

கல்லூரியில் மேற்சொன்ன கல்யாண குணங்களோடு இருந்த என் 'பெரிய செட்டு' பேட்ச் மேட் ஒருவனுடைய தங்க மனசு இத்தனை காலம் கழித்து எனக்கு தெரிய வந்திருக்கிறது. இத்த்னை முட்டாளாக இருந்திருக்கிறோமே என்று வருத்தப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன். அதில் எனக்கு வருத்தமே இல்லை.

கடந்த காலத்தை நினைத்து வெட்கப்படுவதில்தான், என்னுடைய வளர்ச்சி தெரிகிறதாய் நான் நம்புகிறேன்.