புரியாத புதிர்

அமெரிக்க வாழ் இந்தியர்கள், ஊரிலிருந்து அடிக்கடி தன் தாய் தந்தையர்களை அமெரிக்காவிற்கு அழைத்து வருவது வழக்கம். இரண்டு பேர் வேலைக்குப் போவதால், இவர்கள் வந்திருக்கும் நேரமாவது குழந்தையை சரியாக கவனிக்கலாம் என்றோ, மனைவியின் பிரசவத்துக்கு ஒத்தாசையாக இருக்கும் என்றோ பெரும்பாலானவர்கள் நினைப்பதால், இது அடிக்கடி நிகழும் செயல் இங்கே.

போன வாரம் என் நண்பரின் வீட்டுக்கு சென்றிருந்தபோது, அவர் மாமியார் ஊரிலிருந்து வந்திருந்தார். நாங்கள் ஏதோ முக்கியமான விஷயங்கள் - புது வீடு சம்பந்தப்பட்டது - பேசிக் கொண்டிருக்க, நண்பரின் மாமியாரும் அந்த சம்பாஷணையில் கலந்து கொள்ளும் பொருட்டு தன் கருத்தையும் சொல்ல, அவர் மகள், " நீ சும்மா இரும்மா..நடு நடுல பேசாதே " என்று அதட்டிக் கொண்டும், எரிந்து விழுந்து கொண்டும் இருந்தார். எனக்கு பாவமாக இருந்த போதும், என் மனசுக்குள் என் தாயாரை எப்படி நடத்துகிறேன் என்பதும் நினைவுக்கு வந்து கொண்டே இருந்தது.

வயதாகிப் போனதினால் வரும் அலட்சியத்தையும், தலைமுறை இடைவெளியையும் ஆண்கள் மிக இயல்பாக கடந்து விட்டு, டிப்ளமாட்டிக் ஆக, ஒதுங்கிக் கொண்டாலும், இந்த அம்மாக்கள் மட்டும் எல்லா இடங்களிலும் அல்லல் பட்டுக் கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். உள்ளுக்குள் அம்மாமீது எத்த்னை பாசம் இருப்பினும், வீட்டில் நடக்கும் முக்கியமான காரியங்கள் மீதான முடிவுகள் அவர்கள் பேச்சைக் கேட்டே எடுக்கப்படினும், அவர்களை சரியாக உபயோகித்துக் கொண்டு, மற்ற நேரங்களில் அவர்களை கண்டுகொள்ளாத கல் நெஞ்சர்களாகத் தான் இருக்கிறோம். மையப்புன்னகை புரிந்து கொண்டு அப்பாவும் மாமனாரும் ஒதுங்கி விட, இந்த அம்மா/மாமியார் ஜென்மங்கள் தான் எல்லாவற்றிலும் தலையை விட்டுக் கொண்டு, யாரையும் விட்டுக் கொடுக்க முடியாமல் நடுவில் இருந்து அல்லல் பட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

இதற்குக் காரணம் ஒன்றிருக்கிறது. குழந்தைகள் வளர வளர, பெண்கள் தங்கள் கவனத்தை எல்லாம் குழந்தைகள் மீது திருப்புகிறார்களே ஒழிய, கணவன்மார்கள் அவர்கள் கவனத்தில் இருந்து காணாமல் போய் விடுகிறார்கள். கொஞ்ச காலம் கழித்து குழந்தைகளின் கவனம், அவர்கள் படிப்பு, முன்னேற்றம் சார்ந்தும், அவர்களுடைய வாழ்க்கைத்துணை சார்ந்தும் வேறு திசையில் பயணிக்கிறது. அம்மா என்கிற உறவுக்கு அத்தனை முக்கியத்துவம் கிடைப்பதில்லை. இந்த விலகல் தெரிந்து நொந்து போகும் தாய்களை, அவர்களால் முன்னர் புறக்கணிக்கப்பட்ட அவர்கள் கணவர்கள் பழைய நேசத்தோடு அரவணைப்பதில்லை. " என்னை உட்டுட்டு ஓடினியே பசங்க பசங்க ன்னுட்டு..இப்ப என்னாச்சு பாத்தியா...வாடி..வா.." என்ற ஒரு வித இளக்காரத்துடன்தான் வயதான காலத்தில் அணுகுகிறார்கள். இதைத் தவிர்க்க, அம்மாக்கள் ஆதி காலத்திலிருந்தே குழந்தைகளும் கணவனுக்கும் நடுவே ஒரு மாதிரி பேலன்ஸ் செய்து கொண்டால், கதைகளிலும் , கவிதைகளிலும், சினிமாவிலும் "பாடல்" பெறுவது மட்டுமின்றி நிஜமாகவே சுய கெளரவத்துடன் நிம்மதியாக இருக்கலாம்.

என்னவோ எழுதிட்டேனே ஒழிய, அடுத்த முறை அம்மாவைப் பாக்கும்போதுகூட என்னுடைய வழக்கமான அராஜகம்தான் தொடரும்னு தோணுது. எனக்குத் தெரிஞ்சு அரசியலில் மட்டும்தான் "அம்மா" அராஜகம். மற்ற இடத்தில் எல்லாம் பிள்ளைகள்தான்...!!!