ராஜு முருகன் - ஒரு சாம்பிள்

மதுரையில் கீர்த்தனாவை விட்டு பிரிந்தபோது, இனி இந்த மதுரைக்கே வரக்கூடாது, அப்படியே வந்தாலும் திருப்பரங்குன்றம் மலைக்கு வரவேக்கூடாது என்று ஆவேசமாக நினைத்தபடிதான் சென்னைக்கு வண்டியேறினேன். திரும்பரங்குன்றம் மலையுச்சியிலிருந்து பார்த்தால் கீழே ரயில்பாதை தெரியும். ரயில் போகும்போது மிகப்பெரிய மரவட்டை பூச்சி ஊர்வதைப்போல இருக்கும். பல நாட்கள் மாலை ஐந்தரை மணி ரயில் செல்லும்போது நாங்கள் மலையுச்சியில் உட்கார்ந்திருப்போம். ஒருமுறை கீர்த்தனா என் தோளில் இறுக்கமாக சாய்ந்துகொண்டு சினிமாத்தனமாக, ‘‘நம்ம காதலுக்கு இந்த ரயில்தான் பெரீய சாட்சி..’’ என்றாள். அது காணக் கிடைக்காத சித்திரம். அவ்வார்த்தைகள் எப்போதும் ஜீவித்திருக்கும். ஆனால் இப்போது அந்த ஆவேசமில்லை. மனம் கொஞ்சம் கனிந்திருக்கிறது. அப்போதுதான் துளிர்விட்ட பசலிக்கீரை இலையென ஒரு பக்கமாய் பச்சைவிட்டிருக்கிறது. ஒருமுறை மதுரை போய்வரலாம் போலிருக்கிறது. திருப்பரங்குன்றம் மலைக்கு சென்று ஐந்தரை மணி ரயில் பார்த்து ‘‘எப்படியிருக்கிறாய் கீர்த்தனா’’ என்று கேட்க வேண்டும். யோசித்துப் பார்த்தால் கீர்த்தனா அளவிற்கு மலை, ரயில் எல்லாம்தான் முக்கியமென்று படுகிறது. உடலை ஒரு ராட்டினமாக்கி காதல் ஏறி சுற்றுகிறபோது எதுவுமே தெரிவதில்லை. மனம் வெளியற்ற வெளியில் மயங்கிச் சுழலும். திடீரென ராட்டினம் நிற்கிறபோது உலகம் நிலைகொள்ளும். மயக்கம் வாங்கிய உடலும் மனமுமோ உடனே நிலைகொள்வதில்லை. ‘‘தேனாக பேசியதும் சிரித்து விளையாடியதும் வீணாகப் போகுமென்று யாரேனும் நினைத்ததுண்டோ’’ என பாடியபடி வானுயர்ந்த சோலை வழியெலாம் அலைந்து திரியும். ராத்திரியின் கனம் தாளாது குடித்து சரியும். ‘பிரித்து பிரித்து நிதம் மேகம் அளந்தே பெற்றதுன் முகமன்றி பிறிதொன்றில்லை’ என வானும், கடல்வெளி புவியும் துணைநினைவாய் ஏங்கி கவியெழுதும்..

மிகுதிக்கு இங்கே போகவும்...

என்னவோ பகிர்ந்து கொள்ள வேணுமென்று தோன்றியது...

ராஜு முருகன் கேள்விப்பட்ட பேரெனினும், எழுத்துக்கள் பரிச்சயமில்லை இதுவரை. தேட வேண்டும்.

பி.கு: இன்று 7G இரண்டாம் முறை. இன்னும் கொஞ்சம் உப்புத் தண்ணீர் செலவு.