விகடனுக்கு அடுத்து....

வேறென்ன ...ஜூனியர் விகடன் தான்.

வயசில் நான் சீனியரென்றாலும் ( இன்றோடு 33 முடிகிறது ) , போன வாரத்தில் சில சுவாரசியமான விஷயங்களை எழுதி, நல்ல விவாதம் ஒன்றுக்கு - கவனிக்க: சண்டை அல்ல, வழிகோலிய சீனியருக்கு, விகடனுக்கு நன்றி.


ஆளாக்கிய விகடனுக்கும்...


வயசுக்கு வநத பெண்ணுடைய அப்பனின் அடிவயிறு மாதிரி மனசுக்குள் ஞண ஞண என்று இருக்கிறது. என் வலைப்பூவில் எழுத ஆரம்பித்து கிட்டத்தட்ட ஒரு வருடம் ஆகிறது. ஏற்கனவே இரண்டு முறை வலைப்பூ ஆசிரியராக அழைப்பு வந்தும் ஏற்கமுடியாதபடியான சூழ்நிலைகள். இப்போதுதான் செய்ய முடிகிறது.

தமிழும், எழுத்தும் , விமரிசனங்களும் அது விளைவிக்கும் சச்சரவுகளும் எனக்குப் புதிதல்ல என்பதை என்னை தொடர்ந்து அவதானிக்கும் சிலர் அறிவார்கள். அதைப் போலவே என் தடுமாற்றங்களும், ஜல்லிகளும், குழப்பங்களும். என்னைப் பொறுத்தவரை நான் எதையும் தீர்மானித்துவிட்டு செய்வது கிடையாது - ஆஃபிசுக்கு செல்லும் பாதை உட்பட. எந்த தீர்மானங்களும் வைத்துக் கொண்டு எழுதாததால், எல்லா தரப்பையும் எழுத முடிகிறது. எல்லா தரப்பையும் எழுதுவதால், எதற்கும் இணக்கமாவதில்லை. எதனின்றும் விலகிப்போவதில்லை. இது ஊசலாட்டம் மாதிரி தோன்றினாலும், உண்மையில் என் நிலை இதுதான் என்பதை தைரியமாய் ஒப்புக் கொள்கிறேன்.

சரி விடுங்கள்... !! என்ன செய்யப் போகிறேன் இந்த வாரம்..???

என் வாழ்க்கை பற்றி, வேலை பற்றி, குடும்பம் பற்றி, இணைய நண்பர்கள் பற்றி, எழுத்து முயற்சிகள் பற்றி, குடி பற்றி, என் ஜொள்ளு பற்றி, நடப்பு அரசியல் பற்றி, சினிமா பற்றி என்று எல்லாமே ஓரளவு எழுதி இருக்கிறேன் கடந்த ஒரு வருடத்தில். எழுதியதை திரும்ப படித்தால் மலைப்பாகவும், கொஞ்சம் திருப்தியாகவும் இருப்பது நிஜம். கிட்டத்தட்ட சரக்கு தீர்ந்து போய், வெறும் வம்பு எழுதி கொண்டிருக்கும் காலமிது.

என்ன எழுத..??

சரி. வம்பே எழுதுகிறேன்.

நான் இதுவரை ஆழ்ந்து படிக்காத வலைப்பூக்களை, என் போன்ற பாமர ரசிகர்களின்/வெகுஜனங்களின் பார்வையில் படாத வலைப்பூக்களைப் பற்றி, என்னால் முடிந்த வரைக்கும் சுவாரசியமாக விமர்சனம் எழுதப் போகிறேன். விமரிசனம் என்றாலே நல்லது - கெட்டது எல்லாம் உண்டு என்று உங்களுக்குத் தெரியும். ஆக்கபூர்வமாக நல்ல விதத்தில் எடுத்துக் கொள்வீர்கள் என்பது ஒரு நம்பிக்கைதான்.

வாய்ப்பு கொடுத்த சந்திரமதி மற்றும் காசிலிங்கத்திற்கு என் நன்றி.